Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Πράγματα που αλλάζουν όσο μεγαλώνουμε


   Όταν ήμουν μικρός ο παππούς μου έλεγε ¨μακάρι ο Θεός να μου έκοβε χρόνια με αντάλλαγμα να μπεις σε μία θεσούλα στο δημόσιο να βολευτείς…¨. Δυστυχώς δεν καταλάβαινα τι εννοούσε, απλά φανταζόμουν το δημόσιο σαν κάτι τεράστιο στο οποίο όλοι μπορούμε να έχουμε δουλειά για πάντα! Μου είχε κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον όταν κρυφάκουγα και συζητήσεις των μεγάλων. Οι μισοί έψαχναν τρόπο να μπούνε στο δημόσιο να σωθούνε και οι άλλοι μισοί να πάρουν σύνταξη! Μάλιστα είχαν κάνει φαγοπότι για μία θεία που τελικά τα κατάφερε.

   Τελικά μείναμε στο φαγοπότι. Ένα φαγοπότι με καλεσμένους εκλεκτούς δημοσίους υπαλλήλους πελάτες κομμάτων σε διάφορες αποχρώσεις, συνδικαλιστές που κάνανε τη μοιρασιά της πίτας και διεφθαρμένους πολιτικούς που οδήγησαν με δεξιοτεχνία τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση στο σημερινό χάλι.

   Στον αντίποδα όλων αυτών η άλλη μισή Ελλάδα. Εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, η εύκολη λεία των φοροεισπρακτικών πολιτικών για να μπορεί να πληρώνεται – συντηρείται το τεράστιο κράτος… και φυσικά το φθηνό δανεικό χρήμα. Το πώς φτάσαμε εδώ μακροοικονομικά θα αναλυθεί σε επόμενη ανάρτηση. Κάποτε αυτή η φούσκα θα έσκαγε, σας έχω καλά νέα, ήρθε η ώρα της αλλαγής.

   Εντύπωση μου έκανε παρακολουθώντας τελευταία ειδήσεις, που κάποιοι συνδικαλιστές όντας σε απεργία, παρότρυναν τον κόσμο να πληρώσει την έκτακτη εισφορά. Φίλε μου αναγνώστη, αυτή και μόνο η δήλωση εγκαινιάζει μία νέα εποχή! Επιτέλους κάποιοι έστω και αργά κατάλαβαν ότι τα λεφτά του μισθού τους δεν τα φέρνει ο πελαργός αλλά πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος. Επιτέλους, έπρεπε να καθυστερήσει η έκτη δόση από την τρόικα (και καλά έκανε και καθυστέρησε) ώστε να σκεφτούν ότι αν δεν είναι συνεπείς οι φορολογούμενοι θα έχουμε στάση πληρωμών!

   Πρέπει η πατρίδα να προχωρήσει μπροστά, να αλλάξει… Ο μεταρρυθμιστής θα κρατάει μαστίγιο, είναι αναπόφευκτο, αλλά η δημιουργική καταστροφή (creative distruction, θα βρείτε πολύ βιβλιογραφία στο διαδίκτυο)είναι η μόνη λύση. Ας δώσουμε μία ευκαιρία, όχι γιατί ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος… είναι η προοπτική.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου