Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;


Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 13 Απριλίου 2012, 16:12 από Χρήστο Μαγγούτα

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι του Κλεάνθη Γρίβα. Είναι κείμενο ενός πολίτη (Χρήστος Μαγγούτας). Ο Κλεάνθης Γρίβας το ανακάλυψε και  το έστειλε στη zougla.gr προς δημοσίευση.



Αν είχα τη δύναμη, θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

 Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο... δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής:

«Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

 Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.

 Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή (κάτι σαν Μνημόνιο 2), το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα

 Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο:

«Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει».

 Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του:

«Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.

 Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο:

«Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα».

 Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς.

 Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ.

 Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών».

 Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ... (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα).

 Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.

 Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.

 Και το συμπέρασμά ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....

 Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου»ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι, δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).

 Μήπως κ. Παπούλια θα έπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε (ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας) στη χώρα που γεννήθηκε;

Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον:

«Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό».

 Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη;

 Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας....


Για την αντιγραφή, Κλεάνθης Γρίβας.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί




Όσοι γινούν πρωθυπουργοί
όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει ο λαός
απ' τα καλά που κάνουν

Βάζω υποψηφιότητα
πρωθυπουργός να γίνω
να κάθομαι τεμπέλικα
να τρώω και να πίνω

Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή
εγώ να τους διατάζω
να τους πατώ τον αργιλέ
και να τους μαστουριάζω

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης
Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης

Αθάνατοι στίχοι... 1936 Μάρκος Βαμβακάρης, κάπου στα σοκάκια του Πειραιά. Σε μία εποχή ειρωνικά όμοια με τη δική μας. Πολιτικό μπάχαλο, ο Ιωάννης Μεταξάς στο τιμόνι, μία στάση πληρωμών, μία αθέτηση υποχρέωσης προς τους (από) τότε δανειστές μας.

"Το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών,κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!"



   Στο εν λόγω δικαστήριο η Ελλάδα δικαιώθηκε, δημιουργώντας δεδικασμένο για πολλές άλλες περιπτώσεις. Το παραπάνω κείμενο θα το βρείτε σε πλήρη μορφή και με λεπτομέρειες εδώ.

   Σίγουρα κανένας δε θέλει να είναι αφερέγγυος. Πόσο μάλλον η ελληνική παραγωγική τάξη, στην οποία στηρίζεται όλη η εθνική οικονομία και η οποία πονάει και υποφέρει. Μετράει πληγές από 1.100.000 ανέργους και αμέτρητα χαράτσια. Ήρθε μήπως η ώρα να λειτουργήσει το εθιμικό δίκαιο της αγοράς; Στη συνέχεια παραθέτω τμήμα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο capital.gr στις 30.09.2011.

   "Οι τράπεζες ανέλαβαν υπερβολικό ρίσκο όταν φόρτωσαν στους ισολογισμούς τους τόσα πολλά ελληνικά ομόλογα. Το έκαναν νομίζοντας ότι θα κερδίσουν χωρίς ρίσκο. Το έκαναν, ενώ γνώριζαν (ίσως καλύτερα από όλους) την κατάσταση της οικονομίας και ενώ γνώριζαν (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) το τι ενδεχομένως θα πάθουν αν πάει κάτι στραβό στην εξίσωση."

   Όλα λοιπόν αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Καλή αρχή στον επόμενο πρωθυπουργό, όποιος και να είναι, όπως και να λέγεται... η κασέτα ξεκινάει πάλι από την αρχή!





Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Τι γίνεται όταν είναι όλα ρευστά...

   Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι το παρακάτω βίντεο. Παρουσιάζει συνοπτικά το χάρτη της γηραιάς ηπείρου από το 1.000 μ.Χ. έως και σήμερα και πως έχουν μεταβληθεί τα σύνορα των εθνών σε 4 περίπου λεπτά. Ρίξτε μία ματιά!


   Τώρα έχοντας μια γενικότερη εικόνα για τα έθνη στο πέρασμα των αιώνων θα μιλήσουμε για τη ρευστότητα. Παρατηρούμε πως κανένα κράτος δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί στην ήπειρο ποτέ. Και όποτε αυτό κόντευε να γίνει, συρρικνώθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ποιος είναι ο κρίσιμος παράγοντας που βλέπουμε πολλά κράτη κατά τη διάρκεια της ιστορίας να φτάνουν στην παρακμή; 

   Σε μία κοινωνία έχουμε πάνω απ' όλα να διαχειριστούμε ανθρώπους. Οι εποχές εφαρμογής πολιτικών του Νικολό Μακιαβέλι ανήκουν στο παρελθόν. Ο ανθρώπινος παράγοντας από τη φύση του έχει ως στόχο το ατομικό κέρδος. Έτσι, σε εποχές ευημερίας η ομαδικότητα μετατρέπεται σε αλαζονεία, η ανάγκη για ευημερία σε απληστία, το φιλότιμο σε αγώνα για το μέγιστο ατομικό κέρδος και η ζωή σε μία φούσκα σε κάθε της πτυχή. Σας θυμίζουν κάτι από την Ελλάδα του σήμερα;

   Και το σοκ που έχουμε ζήσει τα 2 τελευταία χρόνια ίσως να μην είναι ακόμα αρκετό για να αλλάξουμε νοοτροπία ως Έθνος και να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Ακόμα και τώρα, όχι στο παρά πέντε αλλά στο και ένα, το ίδιο σάπιο πολιτικό σκηνικό που μας κυβερνά έκανε ένα λίφτινγκ και  μας ξανασυστήνεται τάζοντας μας πλαστές μέρες ευημερίας.

   Σε τέτοιες εποχές, παραμονή του κραχ και με το κράτος ακυβέρνητο καράβι, είναι παράξενο πως και δεν έχει γίνει ακόμα κάποιο θερμό επεισόδιο από τους γείτονες μας στα ανατολικά. Πριν βιαστείτε να σκεφτείτε κάποια θεωρία συνωμοσίας, πρέπει να παραδεχτούμε πως αν και αντίπαλος, ο κος Ερντογάν είναι πολύ μεγάλος ηγέτης. 

   Και αυτό γιατί μάλλον οποιοσδήποτε άλλος θα κατάφερνε με ένα θερμό επεισόδιο που θα χτύπαγε το καμπανάκι μέσα μας ξυπνώντας το εθνικό μας φρόνημα. Αυτό θα μας πόλωνε με ενδεχόμενο να "ξυπνήσουμε"... Αντί αυτού λοιπόν, μας φθείρει προκαλώντας μας έξοδα από συνεχείς παραβιάσεις.

   Το πρώτο βήμα λοιπόν για να γυρίσει ο τροχός είναι να κοιτάξουμε λίγο το διπλανό μας, να του συμπαρασταθούμε και να τον βοηθήσουμε. Αν δε το κάνουμε εμείς, κανένα μνημόνιο και καμία κυβέρνηση ποτέ δε θα ασχοληθεί να το κάνει. Όπως είδατε και στο παραπάνω βίντεο, τα κράτη πάνε και έρχονται, ευημερούν, χρεοκοπούν κάθε 100-200 περίπου χρόνια. Μόνο λίγο αγάπη μένει... 

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Σε ελεύθερη... πτώση!

   Σε ελεύθερη πτώση τα πάντα λοιπόν εδώ και μία εβδομάδα, δίνοντας τη θέση τους στο χάος και την ακυβερνησία. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012! 

   Η χρεοκοπία των αξιών οδήγησε στην απληστία και στη διαφθορά. Αυτή με τη σειρά της στην οικονομική χρεοκοπία. Η οικονομική χρεοκοπία τσάκισε κυριολεκτικά την κοινωνία με την εσωτερική υποτίμηση και τώρα ήρθε και η πολιτική χρεοκοπία. Καλώς ήρθε και αυτή λοιπόν…

   Το χειρότερο όλων όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση, είναι πως λείπει από την Ελλάδα ένας μεγάλος ηγέτης, του αναστήματος Ερντογάν από τους σύγχρονους και του Βενιζέλου του πρώτου (από τους παλιότερους). Έτσι η καυτή πατάτα, ένας άλλος ορισμός για την εξουσία, αλλάζει απαξιωμένη ακόμα χέρια.

   Καλώς ή κακώς ο λαός δεν είναι σε θέση να πάρει μία σωστή απόφαση για το πώς θέλει να κυβερνηθεί. Από τη μία δεν είναι υποχρεωμένος κιόλας να γίνει ειδικός σε πολιτική οικονομία και από την άλλη έχει υποχρεωτικά την ευθύνη της ψήφου του και έχει μείνει χωρίς ελπίδα.

   Και η έλλειψη ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο είναι αυτή που τον κάνει να ψηφίζει ακραίους κομματικούς συνδυασμούς. Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε αυτό το θέμα; Μάλλον πολλές. Δε πιστεύω ότι το πραγματικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι πάνω από 1%. Μόνο και μόνο που το βίντεο με το εγέρθητι έκανε το γύρω του διαδικτύου και των media γενικότερα, ο κόσμος κατάλαβε, έστω και τώρα.



   Στο άλλο άκρο των FM η ακροαριστερά, με τον Αλέξη Τσίπρα ως νέο Ανδρέα Παπανδρέου να τάζει λαγούς με πετραχήλια… μία φούσκα που συνεχίζει και μεγαλώνει φτάνοντας τα όρια της “μόδας”. Μία μόδα ενός πρώην έφηβου καταληψία με αριστερές ιδέες, που θα κυβερνήσει αυτόν το τόπο, θα διώξει την τρόικα και θα ζούμε όλοι πλούσια όπως πριν.

   Το πριν όμως έχει πεθάνει, ανεπιστρεπτί. Και μαζί του όλοι αυτοί οι περιοδεύοντες θίασοι. Έχουμε πει πως είναι ρομαντικό να το παίζεις επαναστάτης, να είσαι ο Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας, αλλά ο Τσε δε γεμίζει το ράφι του σπιτιού με τρόφιμα… πόσο μάλλον του σούπερ μάρκετ.

   Οι δηλώσεις περί καταθέσεων έδειξαν πως δεν έχουν απαραίτητες γνώσεις για το θέμα. Γιατί αν θέλανε να εγγυηθούν και να δεσμεύσουν 165 δις € για ανάπτυξη από τις καταθέσεις των τραπεζών, θα ήξεραν πως αυτές πρακτικά δεν υπάρχουν και είναι μόνο λογιστικές εγγραφές ή απαιτήσεις. Τραγικά πράγματα, δείτε μόνο πόσο έπεσαν όλες οι αγορές την επομένη και πόσοι καταθέτες έτρεξαν πανικόβλητοι να κάνουν ανάληψη τους κόπους μίας ζωής. Ας συνεχίσει έτσι... λεφτά υπάρχουν!

  Το Βέλγιο κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας, περίπου 25 μήνες ξεπερνώντας ακόμα και το Ιράκ. Άραγε μήπως ήρθε η ώρα για το δικό μας ρεκόρ; Στο τέλος παραθέτω κάτι που βρήκα στο internet να κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο. Λέτε κάτι να αλλάζει;


Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Μία Βαϊμάρη... εδώ στο Νότο!

   Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

   Το παραπάνω κείμενο περιγράφει τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ένα πολύ ρευστό και ευμετάβλητο πολιτικά κράτος με ακραίες τάσεις που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ και στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Αλήθεια, σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά που έχουμε σημειωμένα με έντονα γράμματα παραπάνω;

   Μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις, μας οδήγησαν στη σημερινή τραγικά κατάσταση. Χρειάστηκαν 38 μόνο χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Εχθρότητα των άκρων... τι να πρωτοπούμε γι' αυτό: μία μόνο ματιά στα προσωρινά αποτελέσματα των εκλογών θα σας πείσει. Για την οικονομική κρίση υπάρχει άπειρη αρθρογραφία, τόσο εντός του blog όσο και σε κάθε site - blog που ασχολείται με το θέμα. Διεθνής έλεγχος: Τρόικα, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ!

   Τελικά μήπως η ιστορία κάνει κύκλους; Και μάλιστα σύντομους, δυο μόνο γενιές μετά βλέπουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα ίδια ή και παρόμοια πολιτικά και κοινωνικά τόσο φαινόμενα όσο και ρεύματα. Και λέγοντας ρεύματα, μιλάω φυσικά για τη διόγκωση των άκρων...

   Ίσως η καλύτερη λύση σε όλα αυτά να είναι η παιδεία. Αυτή μόνο θα μας βοηθήσει το ρου της ιστορίας να γίνει πιο γραμμικό από σήμερα (που κάνει κύκλους) και να μας οδηγήσει στην εξέλιξη και την ανάπτυξη.

Τέλος, δείτε τα αντίστοιχα στοιχεία στο wikipedia, έτσι για να μαθαίνουμε... ποτέ δεν είναι αργά!

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

«Ο Κήπος του Προφήτη»

«Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. 
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. 
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. 
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μοναχά μες στα ερείπια του. 
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
 Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, που...
είναι η τέχνη του μπαλώματα και απομιμήσεις.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».

Από το ποίημα του λιβανέζου Khalil Gibran (1883-1931), «Ο Κήπος του Προφήτη»

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Live your myth in Greece

Έτσι έγραφε η φωτιζόμενη ταμπέλα φεύγοντας από το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος... κάτι που προέτρεπε τον ταξιδιώτη ότι έχει φτάσει η ώρα για μαγευτικές διακοπές στον απόλυτο παράδεισο που θα μπορεί να έχει σε αφθονία τα 4s του τουριστικού marketing, sea, sun, sex, souvlaki.

Κάπως ανάλογη είναι και η κατάσταση προεκλογικά. Περιφερόμενοι θίασοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας σε κάθε χρώμα και αποχρώσεις για όλα τα γούστα έχουν αναλάβει το μεγαλειώδης έργο του να πουλάνε φθηνά όνειρα! Ξαφνικά βγαίνει από το προεκλογικό σταντ ένα μαγικό ραβδάκι και η αναγέννηση ξεκινάει, ο μύθος γίνεται πραγματικότητα.

Μονομερής διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση και των υπολοίπων επιχειρήσεων που έχουν απομείνει, σοβιετοποίηση της Ελλάδας, έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ-ΝΑΤΟ και εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τα μαγευτικά Βαλκάνια είναι μόνο μερικά από τα αστεία αλλά και συνάμα εφιαλτικά σενάρια που ακούμε. Για του λόγου το αληθές, δείτε και τις θέσεις των κομμάτων ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Μιλάμε σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις για το 23% του εκλογικού σώματος. Είναι ποτέ δυνατόν;

Και όμως είναι, εκεί που μας έφτασε ο δικομματισμός με τα ψέματα, τα φθηνά δανεικά και το πελατειακό κράτος, η πείνα και η οργή δεν κοπάζουν εύκολα και οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις. Όσο τώρα και να προσπαθούν να τα μπαλώσουν, δύσκολα πλέον σώζεται η παρτίδα.

Γι' αυτό το λόγο είναι καλό να μελετήσουμε τις θέσεις ενός πολιτικού φορέα πριν ψηφίσουμε. Να ψηφίζουμε πάντα με μυαλό και να θυμάστε πως το λευκό δεν έχει πρακτικά καμία αξία σύμφωνα με το νέο εκλογικό νόμο. Προσμετράται μαζί με τα άκυρα. Είναι σημαντικό να έχουμε γνώμη γιατί η βάση της δημοκρατίας είναι πως δεν υπάρχει ανεύθυνος πολίτης, πόσο μάλλον σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.


Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Μια "μεγάλη" παρέα

 Στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, με τη τεχνολογία να συνδέει τους ανθρώπους με άμεσο και ελεύθερο τρόπο και το εμπόριο να έχει περάσει στα χέρια των πολυεθνικών εταιριών, η έννοια και τα φυσικά όρια του "κράτους" είναι υπό αμφισβήτηση.

Στη παγκόσμια σκακιέρα πλέον διεκδικούν δυναμικά την ευημερία της δύσης όλες οι αναπτυσσόμενες χώρες, οι αλλιώς BRICs (Brazil, Russia, India, China) καθώς και οι δορυφόροι αυτών, πχ η Ινδονησία που με ΑΕΠ $1 τρις. πλησιάζει αυτό της Ιταλίας και είναι ήδη μέλος του G20!

Σε ένα τέτοιο κόσμο, με αυτές τις συνθήκες ολοκλήρωσης που πάει η Ευρώπη;
Με συνολικό πληθυσμό 700 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους, το μισό περίπου από τη Κίνα και πολύ λιγότερο από την Ινδία, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στο μέλλον; Είναι πραγματικά εξωφρενικό. Το Ευρώ που σχεδιάστηκε να είναι το πιο ισχυρό νόμισμα στον πλανήτη και να αντικαταστήσει σταδιακά το δολάριο, βρίσκεται πλέον στο χείλος της κατάρρευσης. Η ευρωζώνη, που ξεκίνησε ως μια συμμαχία μεταξύ ίσων πως έχει καταλήξει έτσι;

Δυστυχώς είναι κάποιος από τους άγραφους νόμους της φύσης και ισχύει αναλογικά τόσο σε μικρά κοινωνικά συστήματα όσο και σε μεγαλύτερα. Όταν θέλεις να είσαι μέλος μιας παρέας, κοινωνικής ομάδας που πρακτικά δεν ανήκεις και δε μπορείς να ακολουθήσεις τους ρυθμούς της, δυο τινά υπάρχουν. Είτε να γίνεις κόλακας για να αποσπάσεις τον οίκτο τους, να αφήσεις να σε εκμεταλλεύονται είτε οικειοθελώς να αποχωρήσεις από το σύνολο αυτό.

Αυτή η πρώτη περίπτωση είναι η "δικιά μας". Λέγοντας δικιά μας δεν εννοώ αποκλειστικά για την Ελλάδα, άλλα για όλη τη Νότια ευρωπαϊκή οικογένεια. Οι χώρες της Ευρώπης έχουν πολύ μεγάλη διαφορά σε δομικά χαρακτηριστικά. Εκτός από τα πολιτικοκοινωνικά, διαφορές σε παραγωγή, σε εργασιακή οργάνωση, απόδοση και φήμη. Παρά τα πρώτα καλά χρόνια του Ευρώ, τα οποία ήταν αποτέλεσμα της φούσκας των φθηνών δανεικών και πλαστής ευημερίας, η σύγκλιση μεταξύ των χωρών δεν επιτεύχθηκε ποτέ. Γι'αυτό και στην πρώτη κρίση αμέσως οι αρχιτεκτονικές αδυναμίες φανερώθηκαν και με το παραπάνω μάλιστα.

Πιστεύοντας στο Ευρωπαϊκό όνειρο, θέλαμε να είμαστε σε μία συμμαχία μεταξύ ίσων, στην παρέα των δυνατών. Οι δυνατοί όμως από τη πλευρά τους είχαν άλλη γνώμη. Και επειδή στη φύση ο νόμος του ισχυρού είναι και αυτός που επικρατεί τελικά, έχουμε μπει στη διαδικασία να γινόμαστε φτωχοί συγγενείς, κόλακες και πειραματόζωα.

Οπότε, έχουμε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο ένας δρόμος, ο αρχικά δύσκολος είναι να γίνει ενοποίηση, όπως πχ. στις ΗΠΑ με ένα ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ένα υπουργείο οικονομικών και την ΕΚΤ να τυπώνει Ευρώ ώστε τα πλεονάσματα του βορρά να επενδύονται στα ελλείμματα του νότου. Πιστεύετε ότι αυτό στην Αμερική δε γίνεται; ρίξτε μια ματιά στα οικονομικά της πολιτείας της Καλιφόρνια, θα πειστείτε. 

Ο άλλος δρόμος, ο φαινομενικά αρχικά εύκολος, είναι ο καθένας να ακολουθήσει το δικό του δρόμο έχοντας να αντιμετωπίσει τους τεράστιους παγκόσμιους παίχτες που αναφέραμε στην αρχή που προσελκύουν επενδύσεις. Ναι μεν το τύπωμα νέου χρήματος και η έκρηξη πληθωρισμού θα διαβρώσουν το χρέος της κάθε χώρας, αλλά το βιοτικό επίπεδο θα πέφτει, μαζί με την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Όποιο από τα δυο σενάρια και να γίνει πραγματικότητα, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Τα σύννεφα πάνω από την Ευρώπη είναι πλέον πολλά και απειλητικά.