«Ο Κήπος του Προφήτη»

«Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. 

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. 

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας. 

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μοναχά μες στα ερείπια του. 

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

 Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, που...

είναι η τέχνη του μπαλώματα και απομιμήσεις.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».

Από το ποίημα του λιβανέζου Khalil Gibran (1883-1931), «Ο Κήπος του Προφήτη»